Eind augustus ik vertrek voor de tweede maal naar Likoma. Het echte avontuur is er af maar ‘k ben zeker dat er wel wat zal voorvallen.

Dit keer zijn we met drie, Chris,Lien en ik. Lien was in januari ginder als stagiaire maar na een ongeluk was de leute vlug voorbij. Afscheid nemen zat er niet echt in, de reden waarom ze terug wou.

De reis verloopt weer vlekkeloos maar ditmaal geen Ilala, ligt al een tijdje aan wal. De keuze valt op de binnenlandse vlucht, kostelijke zaak, elk 360 $, maar in een uurtje staan we op Likoma  Airport.

John en Lucky wachten ons op met een pick- up voor onze toch wel een 190 kg bagage. Dit is echt een blij weerzien. De korte rit naar ons huisje is weer een revelatie. Kom toe en voel me direct weer thuis, SMS dan ook naar het Belgenland : “ Ben goed thuisgekomen”. Wat bij sommigen wel wat verwarring meebracht. We hoeven er niet dadelijk in te vliegen want het is week-end en het is toch altijd een zware reis.

Gedaan met luieren, het is maandag en de bezoeken aan de schooltjes kunnen beginnen. Tijd voor de uitbetaling van de wedden en het sponsorgeld. Lien zal alle kindjes fotograferen . Met de lijsten op zak beginnen we eraan, is wel een werk. De sponsors krijgen hun foto’s en ze zijn mooi.

Voor de eerste maal  maak ik een droevige gebeurtenis mee. De baby van Philys, kleuterjuf in Samalani, is overleden aan malaria. Hier vallen er toch nog veel slachtoffers onder de kinderen en de ouderen. We maken onze opwachting en blijven hier voor de wake. Uren aan een stuk wordt er gezongen. Onvoorstelbaar, de papa, timmerman, maakt het kistje voor zijn baby, hij  schikt en herschikt een helderblauwe stof in het kistje. Dit raakt je enorm!

Hier evengoed gaat het leven verder…………..

We moeten naar het vaste land onze inkopen gaan doen. Half acht en we zitten al te wachten, kwestie van niet te laat te komen. Negen uur, gaan aan boord maar nu begint het, enkele dorpen aandoen om de sipa, mini gedroogde visjes,  te laden. Eén uur en de eigenlijk overtocht kan beginnen. Het bootje is beslist overladen, John zegt dat  het hier wel over een paar ton gaat en dan bedoelt hij niet twee. Na een uur zitten we al met natte voeten. Het is zwaar weer en de golven slaan over boord,  zijn al gauw kletsnat..

Even bruuske stop, benzinetank is leeg. Vervolgens motorpech, geen nood reserve aan boord, maar dit alles in de duisternis. Ben er absoluut niet gerust in,  maar na een vaart van twaalf uur voor 75 km zoiets, komen we aan in Nkhotakota.

’s Anderendaags gaan we naar Mzuzu voor onze inkopen. Het is onze bedoeling de boot terug te nemen op vrijdag. Goed geraden, wij te laat, boot weg. We nemen er het beste van maar i.p.v. vrijdag  thuis te komen wordt het maandag nacht. De pomp van de boot is stuk en dat duurt zo zijn tijd voor de  herstelling. Onze terugtocht is nauwelijks beter, tien uur varen met zwaar weer.

‘k Ben altijd blij van zoiets mee te maken……….. achteraf althans.

De verguisde Ilala wordt nu het volprezen cruiseschip, veilig (?) en goedkoop.

Werk aan de winkel, bezoek aan mijn sponsorkindjes. Eerst naar Elisabeth, ik spreek over mijn pleegkindje. Het is een hele verbetering ze wonen terug in een huisje. Het vorige was na een storm ingezakt en ze woonden  in een hut. Het dak is zeker niet waterdicht , ik beloof mijn hulp voor een nieuw dak. Bij mijn vertrek ligt het erop.

‘k Heb ook nog twee kleinkinderen, Melvis en Shadreck, ik zoek hen op. Liesbet  zorgde voor geschenkjes, kleding  en speelgoed,  dan nog een voedselpakket en een grote zak snoepjes om uit te delen, de dag kan niet meer stuk.

Nu nog George,  zo een beetje de beschermeling  van mijn dochter, hij is lichamelijk gehandicapt. Met nog enkele sponsors kunnen we hem voor het ganse schooljaar naar het ziekenhuis in Blantyre sturen, samen met de papa en de mama.

Na een verblijf van drie maand, verleden jaar, was er toch een enorme vooruitgang. Hij zit alleen en het gaat moeilijk ,maar hij gebruikt zijn handjes

Een verblijf van vijf weken en het is weer voorbij gevlogen. Ik kijk al uit naar volgend jaar, ‘k wil beslist terug. Tweemaal Afrika en ‘k zou een boek kunnen schrijven, hier heb ik maar een blaadje.

Nicole