Eind
augustus ik vertrek voor de tweede maal naar Likoma.
Het echte avontuur is er af maar ‘k ben zeker dat er
wel wat zal voorvallen.
Dit keer zijn we met drie,
Chris,Lien en ik. Lien was in januari ginder als
stagiaire maar na een ongeluk was de leute vlug
voorbij. Afscheid nemen zat er niet echt in, de
reden waarom ze terug wou.
De reis verloopt weer
vlekkeloos maar ditmaal geen Ilala, ligt al een
tijdje aan wal. De keuze valt op de binnenlandse
vlucht, kostelijke zaak, elk 360 $, maar in een
uurtje staan we op Likoma
Airport.
John
en Lucky wachten ons op met een pick- up voor onze
toch wel een 190 kg bagage. Dit is echt een blij
weerzien. De korte rit naar ons huisje is weer een
revelatie. Kom toe en voel me direct weer thuis, SMS
dan ook naar het Belgenland : “ Ben goed
thuisgekomen”. Wat bij sommigen wel wat verwarring
meebracht. We hoeven er niet dadelijk in te vliegen
want het is week-end en het is toch altijd een zware
reis.
Gedaan met luieren, het is
maandag en de bezoeken aan de schooltjes kunnen
beginnen. Tijd voor de uitbetaling van de wedden en
het sponsorgeld. Lien zal alle kindjes fotograferen
. Met de lijsten op zak beginnen we eraan, is wel
een werk. De sponsors krijgen hun foto’s en ze zijn
mooi.
Voor
de eerste maal
maak ik een droevige gebeurtenis mee. De baby
van Philys, kleuterjuf in Samalani, is overleden aan
malaria. Hier vallen er toch nog veel slachtoffers
onder de kinderen en de ouderen. We maken onze
opwachting en blijven hier voor de wake. Uren aan
een stuk wordt er gezongen. Onvoorstelbaar, de papa,
timmerman, maakt het kistje voor zijn baby, hij
schikt en herschikt een helderblauwe stof in
het kistje. Dit raakt je enorm!
Hier evengoed gaat het leven
verder…………..
We moeten naar het vaste land
onze inkopen gaan doen. Half acht en we zitten al te
wachten, kwestie van niet te laat te komen. Negen
uur, gaan aan boord maar nu begint het, enkele
dorpen aandoen om de sipa, mini gedroogde visjes,
te laden. Eén
uur en de eigenlijk overtocht kan beginnen. Het
bootje is beslist overladen, John zegt dat
het hier wel
over een paar ton gaat en dan bedoelt hij niet twee.
Na een uur zitten we al met natte voeten. Het is
zwaar weer en de golven slaan over boord,
zijn al gauw
kletsnat..
Even
bruuske stop, benzinetank is leeg. Vervolgens
motorpech, geen nood reserve aan boord, maar dit
alles in de duisternis. Ben er absoluut niet gerust
in, maar na
een vaart van twaalf uur voor 75 km zoiets, komen we
aan in Nkhotakota.
’s Anderendaags gaan we naar
Mzuzu voor onze inkopen. Het is onze bedoeling de
boot terug te nemen op vrijdag. Goed geraden, wij te
laat, boot weg. We nemen er het beste van maar
i.p.v. vrijdag thuis
te komen wordt het maandag nacht. De pomp van de
boot is stuk en dat duurt zo zijn tijd voor de
herstelling.
Onze terugtocht is nauwelijks beter, tien uur varen
met zwaar weer.
‘ k
Ben altijd blij van zoiets mee te maken………..
achteraf althans.
De verguisde Ilala wordt nu het
volprezen cruiseschip, veilig (?) en goedkoop.
Werk aan de winkel, bezoek aan
mijn sponsorkindjes. Eerst naar Elisabeth, ik spreek
over mijn pleegkindje. Het is een hele verbetering
ze wonen terug in een huisje. Het vorige was na een
storm ingezakt en ze woonden
in een hut. Het dak is zeker niet waterdicht
, ik beloof mijn hulp voor een nieuw dak. Bij mijn
vertrek ligt het erop.
‘k Heb ook nog twee
kleinkinderen, Melvis en Shadreck, ik zoek hen op.
Liesbet zorgde
voor geschenkjes, kleding
en speelgoed,
dan nog een voedselpakket en een grote zak
snoepjes om uit te delen, de dag kan niet meer stuk.
Nu
nog George, zo
een beetje de beschermeling
van mijn
dochter, hij is lichamelijk gehandicapt. Met nog
enkele sponsors kunnen we hem voor het ganse
schooljaar naar het ziekenhuis in Blantyre sturen,
samen met de papa en de mama.
Na een verblijf van drie maand,
verleden jaar, was er toch een enorme vooruitgang.
Hij zit alleen en het gaat moeilijk ,maar hij
gebruikt zijn handjes
Een verblijf van vijf weken en
het is weer voorbij gevlogen. Ik kijk al uit naar
volgend jaar, ‘k wil beslist terug. Tweemaal Afrika
en ‘k zou een boek kunnen schrijven, hier heb ik
maar een blaadje.
Nicole
|