Begin
januari 2012 trok ik voor de zoveelste maal met
studenten-onderwijzers naar Likoma. Voor hen en voor
mezelf steeds een hele ervaring. Voor hen is het
meestal de eerste ervaring met Afrika, met de
cultuur, de temperatuur, het begrip tijd, de
onderlinge verhoudingen in gezinnen, grootfamilie,
dorpen, de armoede, de levenslust van afrikanen.
Voor mezelf is het contact met jonge mensen die aan
het begin van hun beroepsleven staan telkens een
verrijking. Ik kan niet anders zeggen dat ik graag
met hen op stap ga. En dit jaar was het niet
anders.
Naar St Peter Lagere School
gingen Jet, Lien en Linde. Het steeds weerkerende
probleem is natuurlijk het gebrek aan materiaal,
zowel banken en stoelen als lesboeken en
schrijfmateriaal, het groot aantal leerlingen per
klas, het begrip tijd en op tijd komen. Ook de
confrontatie met gediplomeerde leerkrachten die niet
erg geëngageerd zijn maakt het niet gemakkelijk.
Leraar worden in Malawi is in de meeste gevallen een
negatieve keuze: andere opleidingen zijn te duur, en
de lonen van leraars zijn zowat de laagste.
Dit jaar werden onze 3 juffen ook geconfronteerd met
lijfstraffen (stokslagen), wat officieel verboden én
strafbaar is, maar nog steeds in zwang. Gelukkig dat
er dan iemand is bij wie je terecht kan, die je
opvangt en met wie je samen een strategie kan
bepalen hoe er op te reageren om weer verder te
kunnen met je opdracht. Achteraf bleek alles in
goede banen te zijn geleid : op school werd dit met
alle leerkrachten bespreekbaar gesteld en de juffen
hebben de draad weer opgepakt en werden geliefde
leerkrachten voor de leerlingen, want zij deden de
ervaring op dat deze juffen het voor hen opnamen.
Deze
maal ook 2 kleuterleidsters in spe mee, Eline en
Valerie, die aan het werk gingen in Samalani. Dit
werd één en al creativiteit aangezien men in Malawi
geen echt kleuteronderwijs kent. Ook al ging het
soms tegen omdat de caregivers het niet snapten en
omdat communicatie, zowel met de caregivers als met
de kinderen ei zo na onmogelijk was, Eline en
Valerie bleven steeds stapjes terugzetten en vonden
weer andere dingen om te bereiken wat ze belangrijk
vonden. Dit is zeker gelukt. De caregivers begonnen
hun werkwijze steeds leuker te vinden en namen die
gretig over. Zij ontdekten ook dat je met waardeloos
materiaal, zaken uit de natuur, heel veel kunt. Geen
materiaal is geen reden om geen zaken te realiseren!
Resultaat was dat we hun werk én
invloed konden uitbreiden naar Kondwani en
Madalitso. Met Eline en Valerie en met Evance, die
van ons de kans kreeg voor verder studies in
Community Management én die vooraf al een opleiding
had via Social Welfare omtrent ECD’s konden we een
vormingsprogramma opzetten voor de 3
kleuterschooltjes. Een ganse week in de paasvakantie
werd er gewerkt. Er was een programma opgesteld voor
alle caregivers; de uitwerking ervan rustte op de
schouders van John,coördinator,en de headmasters,
John, Clifford en Evance. Elk had zijn inbreng en
aandeel: in de voormiddag theorie, in de namiddag
oefenen. De eerste dag kende een wat moeilijke
start, maar gaandeweg vonden de caregivers het
steeds leuker en zinvoller.
Ikzelf
vertrok voor die tijd, maar zag dat het goed was bij
de aanvang van het nieuwe schooljaar. Het kreeg een
vervolg: elke caregiver gaat een dag meedraaien in
een groep in elk van de twee andere schooltjes, om
te kijken hoe daar alles loopt en om ervaringen uit
te wisselen. Zo leren ze aan elkaar. Ook de
headmaster gaat een hele dag in een andere school
meelopen en ideeën uitwisselen. Dit gebeurt nu.
In januari 2013 vertrek ik weer
terug met Ann en Caroline, 2 studenten lagere
school. Spijtig, deze keer geen kleuterleidsters. Ik
hoop dat dit nog eens lukt: ze hebben inhoudelijk
zoveel te bieden aan de mensen die in onze
schooltjes werken.
We gaan weer evalueren en
in samenspraak met elkaar zien welke stappen we
verder kunnen zetten.
Het geeft heel veel voldoening te
ervaren hoe onze caregivers gemotiveerd zijn om
nieuwe zaken op te steken, maar zoals wijzelf
behoeven ze ondersteuning en aanmoediging.
Chris
|