Juli
2010, het is gebeurd, ’k heb
eindelijk een adoptiekindje:
Elisabeth
2 jaar en 6 maand, woont op Likoma Island,
Malawi.
Adoptiekans
genoeg, maar ik zocht een organisatie die
kleinschalig en doorzichtig was. Als je in een
kleiner project zit, is er veel meer mogelijk en dan
bedoel ik niet alleen bij je sponsor gezin komen,
maar weten en zien hoe men werkt en hoe zij dat
verwezenlijken.
Mijn keuze viel
op Project Malawi.
Enkele maanden
geleden
vraagt Chris zo terloops: “als je eens meewilt?”… en
ik….. . ik hap dadelijk toe.
Ik zie het al voor mij, mijn vijftigjarige
droom komt uit:
“ hoe kom ik in Afrika maar dan niet als
toerist, reizend langs de lodges met een safarihoed
op mijn hoofd”. Ik wil tussen
de mensen wonen, in contact komen en bij hen aan
huis gaan.
In september
2011 is de afreis, zes weken weg, ‘t lijkt me wel
een eeuwigheid. Het is ook
een beetje beangstigend, wat doe
ik daar zo lang? Het wordt uiteindelijk ingekort
tot vier weken. Zal mij nog
spijten.
De vluchten
worden geregeld en we komen een paar keer samen, om
mij, de leek, te instrueren.
Ik hoor veel
denderende verhalen en goed gemeende bemoeienissen
van anderen, ik word er zenuwachtig van.
’t Is zo
ver….we vertrekken.
We hebben toch
wel een kleine 140 kg bagage bij,
hoe doe je dat… geen probleem, het lukt!
Het wordt een
hele reis.
Van Zaventem
naar Frankfurt, in transit en dan van Frankfurt naar
Addis Abeba, in transit en van Addis naar Lilongwe.
We zijn in Malawi, maar nog niet op Likoma….. Eerst
visum en bankzaken regelen en dan een twee
uur durende taxirit naar de haven. Ik kijk mijn ogen
uit. Dorpen met strooien daken, waarvan de meeste
huisjes al wel in steen zijn .Er staan ook overal
verkoopstalletjes.
Daar ligt onze
boot! “Den Ilala”, geëerd, verguisd, maar onmisbaar.
Geen boot,
geen
leven, zeker voor de eilanden. Chipoka heeft een
aanlegsteiger, maar we zullen nog wat meemaken.
We schepen in om 18u.
Hebben een
matras voor de nacht gehuurd. Ik ril even…. zoiets
vies heb ik nog nooit gezien. Vanaf nu, als het
moet, verstand op nul!
We liggen in
open lucht op het opperdek, dus eerste klas. Chris
gaat liggen en is vertrokken. Ik neem na een paar
uur toch een pilletje. Slaapwel! Hadden deze nacht
een regenbuitje.
Vijf uur, de
zonsopgang boven Mozambique is prachtig.
Ontbijt aan
boord, gisterenavond ook
gesoupeerd, ja, we spreken van onze “cruise”
. We genieten van de vaart
maar hopen toch voor donker aan land te komen. Het
wordt 19u, niet dus! Chris
belt John. Ik zal gauw merken dat hij de “duivel
doet al” is en ons overal door en heen loodst, is
ook onze tolk. Hij heeft een vissersbootje met
dragers gehuurd en komt ons aan dek afhalen.
We dalen af
naar het
beneden dek, het ligt er vol mannen en vrouwen met
pak en zak, met teilen vol tomaten of
bananentrossen, om nog van de zakken maïs en
sojabonen niet te spreken. Chris toont de weg,
hangende aan één of andere leidingbuis, oppassend
voor handen en benen. Geen sinecure! We
moeten langs een laddertje afdalen en dan
zien in dat deinende ding ( lees vissersbootje) te
geraken. Maar de mannen helpen ons.
Een korte vaart en we zijn er…..
hop, een sprongetje in het water en we stappen aan
land.
Chris zegt me
dat we door de
mesthoop moeten gaan, mijn verbeelding slaat alweer
op hol …… bah! Gelukkig is het maar een vuilnisbelt.
We worden
verwelkomt door Joyce , onze huishoudster en
Mathiya, de nachtwacht. Boot
en dragers worden betaald, het verblijf kan
beginnen.
We zijn
donderdag kort na de middag thuis vertrokken om
zaterdagavond toe te komen.
Onze eerste
dag, maandag, 7.30u , John is er reeds.
Bezoek aan het
eerste schooltje. Er zijn er drie en we bezoeken ze
regelmatig. Afspraken maken,
wedden en sponsorgeld uitbetalen, problemen en
verbouwingswerken bespreken. Het brengt heel wat
werk mee.
Er staan ook
veel huisbezoeken op het programma en ik ga graag
mee.
Cadeautjes van de sponsors brengen is leuk, maar bij
gehandicapte kindjes aan huis gaan is confronterend,
zij moeten zich met zo weinig behelpen. Als je dan
een probleem kunt oplossen, zoals een kindje naar
het vasteland sturen voor de nodige zorgen of
behandeling, voelt dat goed.
Als we thuis
zijn is er wel altijd iemand die om hulp komt vragen
of simpel een bezoekje brengt. Thee en koekjes
serveren hoort er altijd bij. Regels: nooit vragen,
wel doen.We gaan tweemaal naar de mis in de
Anglicaanse Kerk. Een sermoen van meer dan een
uur,maakt er maar twee uur van, is geen
uitzondering. Lastig als je geen woord verstaat en
dan nog… maar de moeite waard als je dan hun gezang
hoort. Er is een voorzanger en vijfhonderd of meer
stemmen die invallen….. prachtig! Eén van de koren
staat op het doksaal,
ik krijg er kippenvel van en zelfs een brok
in mijn keel. Ik durf het te bekennen.
De laatste
zondag. We maken een tocht rond het eiland met een
vissersbootje. John is ook van de partij. Het is
volop genieten. We passeren twee lodges, ze zijn
prachtig. Maar ik zou niet willen ruilen voor ons
huisje temidden de mensen.
Het bezoek aan
mijn adoptiekindje is toch ook een belevenis. Een
mat wordt uitgespreid op een gemakkelijke steen . Ik
zit daar, ik voel me niet goed, ‘k ben net een
koloniaal.
John zet de
kinderen bij me, oef, dat is beter. Hij maakt enkele
kiekjes. Ik kan niet stoppen
met vertellen. Maar dat het veel werk vraagt is me
hier duidelijk.
‘k Ben nu al
meer dan en week thuis.
Ik mis de
muziek, de mensen, het roepen en zwaaien…
Je houdt van
Afrika of niet…..en ja, ik wil zo snel mogelijk
terug…….
Nicole
|