Juli 2010, het is gebeurd, ’k heb eindelijk een adoptiekindje:

Elisabeth  2 jaar en 6 maand, woont op Likoma Island, Malawi.

Adoptiekans genoeg, maar ik zocht een organisatie die kleinschalig en doorzichtig was.
Als je in een kleiner project zit, is er veel meer mogelijk en dan bedoel ik niet alleen bij je sponsor gezin komen, maar weten en zien hoe men werkt en hoe zij dat verwezenlijken.

Mijn keuze viel op Project Malawi.

Enkele maanden geleden  vraagt Chris zo terloops: “als je eens meewilt?”… en ik….. . ik hap dadelijk toe. Ik zie het al voor mij, mijn vijftigjarige droom komt uit:  “ hoe kom ik in Afrika maar dan niet als toerist, reizend langs de lodges met een safarihoed op mijn hoofd”. Ik wil tussen de mensen wonen, in contact komen en bij hen aan huis gaan.

In september 2011 is de afreis, zes weken weg, ‘t lijkt me wel een eeuwigheid. Het is ook  een beetje beangstigend, wat doe ik daar zo lang? Het wordt uiteindelijk ingekort tot vier weken. Zal mij nog spijten.

De vluchten worden geregeld en we komen een paar keer samen, om mij, de leek, te instrueren.

Ik hoor veel denderende verhalen en goed gemeende bemoeienissen van anderen, ik word er zenuwachtig van.

’t Is zo ver….we vertrekken.

We hebben toch wel een kleine 140 kg bagage bij,  hoe doe je dat… geen probleem, het lukt!

Het wordt een hele reis.

Van Zaventem naar Frankfurt, in transit en dan van Frankfurt naar Addis Abeba, in transit en van Addis naar Lilongwe. We zijn in Malawi, maar nog niet op Likoma….. Eerst  visum en bankzaken regelen en dan een twee uur durende taxirit naar de haven. Ik kijk mijn ogen uit. Dorpen met strooien daken, waarvan de meeste huisjes al wel in steen zijn .Er staan ook overal verkoopstalletjes.

Daar ligt onze boot! “Den Ilala”, geëerd, verguisd, maar onmisbaar. Geen boot,  geen leven, zeker voor de eilanden. Chipoka heeft een aanlegsteiger, maar we zullen nog wat meemaken. We schepen in om 18u.

Hebben een matras voor de nacht gehuurd. Ik ril even…. zoiets vies heb ik nog nooit gezien. Vanaf nu, als het moet, verstand op nul!

We liggen in open lucht op het opperdek, dus eerste klas. Chris gaat liggen en is vertrokken. Ik neem na een paar uur toch een pilletje. Slaapwel! Hadden deze nacht een regenbuitje.

Vijf uur, de zonsopgang boven Mozambique is prachtig.

Ontbijt aan boord, gisterenavond ook  gesoupeerd, ja, we spreken van onze “cruise” . We genieten van de vaart maar hopen toch voor donker aan land te komen. Het wordt 19u, niet dus! Chris belt John. Ik zal gauw merken dat hij de “duivel doet al” is en ons overal door en heen loodst, is ook onze tolk. Hij heeft een vissersbootje met dragers gehuurd en komt ons aan dek afhalen.

We dalen af naar het beneden dek, het ligt er vol mannen en vrouwen met pak en zak, met teilen vol tomaten of bananentrossen, om nog van de zakken maïs en sojabonen niet te spreken. Chris toont de weg, hangende aan één of andere leidingbuis, oppassend  voor handen en benen. Geen sinecure! We  moeten langs een laddertje afdalen en dan zien in dat deinende ding ( lees vissersbootje) te geraken. Maar de mannen helpen ons. Een korte vaart en we zijn er….. hop, een sprongetje in het water en we stappen aan land.

Chris zegt me dat we door de mesthoop moeten gaan, mijn verbeelding slaat alweer op hol …… bah! Gelukkig is het maar een vuilnisbelt.

We worden verwelkomt door Joyce , onze huishoudster en Mathiya, de nachtwacht. Boot en dragers worden betaald, het verblijf kan beginnen.

We zijn donderdag kort na de middag thuis vertrokken om zaterdagavond toe te komen.

Onze eerste dag, maandag, 7.30u , John is er reeds.

Bezoek aan het eerste schooltje. Er zijn er drie en we bezoeken ze regelmatig. Afspraken maken, wedden en sponsorgeld uitbetalen, problemen en verbouwingswerken bespreken. Het brengt heel wat werk mee.

Er staan ook veel huisbezoeken op het programma en ik ga graag mee.  Cadeautjes van de sponsors brengen is leuk, maar bij gehandicapte kindjes aan huis gaan is confronterend, zij moeten zich met zo weinig behelpen. Als je dan een probleem kunt oplossen, zoals een kindje naar het vasteland sturen voor de nodige zorgen of behandeling, voelt dat goed.

Als we thuis zijn is er wel altijd iemand die om hulp komt vragen of simpel een bezoekje brengt. Thee en koekjes serveren hoort er altijd bij. Regels: nooit vragen, wel doen.We gaan tweemaal naar de mis in de Anglicaanse Kerk. Een sermoen van meer dan een uur,maakt er maar twee uur van, is geen uitzondering. Lastig als je geen woord verstaat en dan nog… maar de moeite waard als je dan hun gezang hoort. Er is een voorzanger en vijfhonderd of meer stemmen die invallen….. prachtig! Eén van de koren staat op het doksaal,  ik krijg er kippenvel van en zelfs een brok in mijn keel. Ik durf het te bekennen.

De laatste zondag. We maken een tocht rond het eiland met een vissersbootje. John is ook van de partij. Het is volop genieten. We passeren twee lodges, ze zijn prachtig. Maar ik zou niet willen ruilen voor ons huisje temidden de mensen.

Het bezoek aan mijn adoptiekindje is toch ook een belevenis. Een mat wordt uitgespreid op een gemakkelijke steen . Ik zit daar, ik voel me niet goed, ‘k ben net een koloniaal.

John zet de kinderen bij me, oef, dat is beter. Hij maakt enkele kiekjes. Ik kan niet stoppen met vertellen. Maar dat het veel werk vraagt is me hier duidelijk.

‘k Ben nu al meer dan en week thuis.

Ik mis de muziek, de mensen, het roepen en zwaaien…

Je houdt van Afrika of niet…..en ja, ik wil zo snel mogelijk terug…….

Nicole