Vol
enthousiasme vertrekt Dominique via
Brussel – Frankfurt –
Johannesburg – Lilongwe naar
Likoma in Malawi. Zij zal
aldaar Guido en Nicole
ontmoeten die via Brussel – Parijs
– Addis Abeba – Lilongwe
hun traject gepland hebben. Maar dit zal pas een week later
gebeuren daar zij eerst naar Salima willen
gaan en shoppen in Mzuzu.
Mijn collega fotograaf uit Zuid-Afrika,
Roy Watts, zal mij vergezellen in het
kleine vliegtuigje naar Likoma. Daar
wachten onze weeskindjes ons op en het weerzien na 6 maanden
maakt mij zo blij, aan beide zijden moet er al eens een
traantje worden weggeveegd.
Het is vrijdagnamiddag wanneer we aankomen
bij het huis van de vzw daar staat Joyce de
huishoudster op ons te wachten het is een zeer prettig
weerzien. Tijdens het weekend blazen we even uit van de
lange vermoeiende vlucht want daarna komen er drukke
momenten. Roy neemt foto’s van de kindjes, de gebouwen en de
terreinen voor het project, ik heb een vergadering met de
staff om te bespreken wat er moet gebeuren en er is nog veel
werk.
De
rotsblokken die op het nieuw aangekochte terrein liggen
moeten gekleind en verwijderd worden. Hiervoor is er veel
mankracht nodig. Maar hoe doen ze dit toch? Wel er wordt
eerst een sleuf rond de grote rotsblokken gegraven,
uiteraard met de hand, zonder gebruik van een bulldozer.
Daarna wordt er hout rondom gestapeld, paraffine overgegoten
en dan in brand gestoken. Als een hoge temperatuur is
bereikt, wordt de steen afgekoeld met zand of water. Door
het grote temperatuurverschil barsten de rotsblokken in
kleine stukjes. Deze worden dan verder in nog kleinere
stukjes gehakt, zo wordt het terrein vlak gemaakt om de
nieuwbouw uit te zetten. Dit is hard werken, allemaal
handwerk zonder machines en de nodige werktuigen. De
werken voor de bouw van de shelter worden ook verder gezet.
Hiervoor moeten nog stenen gebakken worden, dit zal gebeuren
wanneer ik al weg ben ,zodat alles klaar is tegen dat José
komt. Er wordt ook nog een nieuwe deur geplaatst in de
stockroom van klas B er moet ook nog extra keukenmateriaal
zijn. Guido en Nicole
zullen dit meebrengen van Mzuzu. In de
namiddag speel ik met de kinderen en doe ik wat naaiwerk. Ik
bestel ook enkele nieuwe schooluniformen, want na 6 maanden
zijn deze al duidelijk versleten.
Wanneer Roy terug vertrekt naar zijn
thuisland Zuid-Afrika, kijk ik al uit naar de komst van
Guido en Nicole. Zij komen
aan om 5u00 ’s morgens. Het is dan nog donker. Bij
kaarslicht praten we even bij over hun belevenissen en hun
shopping trip, in de namiddag was het wassen en plassen in
het meer. We vonden het reuzefijn en we hadden heel wat hulp
van de kinderen.
Op
donderdag 29/05/08 geven Nicole en Guido een groot feest,
elk kindje krijgt een pakje. Voor de meisjes een zelfgemaakt
kleedje en voor de jongens een broekje met T-shirt . Onze
plaatselijke dames hadden ook lekker eten klaargemaakt. Er
was een geit geslacht, geschonken door Guido, bonen, rijst,
kolen en en als drankje was er Sobo (limonade), koekjes en
snoepjes,….. Kortom weer een dag om niet te vergeten. De
vrijdagavond begonnen we aan de voorbereiding van het
afscheid. Nog een laatste keer naar onze school. Het vertrek
doet pijn. Maar we dromen van een spoedige terugkeer.
Met
het kleine vliegtuig vertrekken we op zaterdagochtend naar
Salima daar ontmoeten Esther en bezoeken de
rustplaats van wijlen Stewart Grant. We
genieten van een relaxerend weekend. Op de lokale markt
kopen we nog wat houtsnijwerk voor onze familie en
thuisblijvers. Op maandag vertrekken Nicole en Guido reeds
huiswaarts. Ik blijf nog enkele dagen en doe werkzaamheden
voor de
Mackenzieschool ,alles verliep heel vlot. De
overblijvende tijd spendeerde ik aan een bezoek aan de
hoofdstad Lilongwe,het nieuwe stadsgedeelte
is mooi en goed onderhouden in tegenstelling tot het oudere
stadsgedeelte, ik ben toch blij dat ik het eens heb kunnen
bezoeken. Vermoeid maar tevreden neem ik dan het vliegtuig
terug huiswaarts, waar mijn gezin, kennisen en familieleden
op me wachten.
Ik voel het nu al , het kriebelt weer, ik
kijk er al naar uit om weer bij mijn Malawi-weeskindjes te
zijn.
Tot de volgende keer. Dominique.
|