Vol enthousiasme vertrekt Dominique via Brussel – Frankfurt – Johannesburg – Lilongwe naar Likoma in Malawi. Zij zal aldaar Guido en Nicole ontmoeten die via Brussel – Parijs – Addis Abeba – Lilongwe hun traject gepland hebben. Maar dit zal pas een week later gebeuren daar zij eerst naar Salima willen gaan en shoppen in Mzuzu.  

Mijn collega fotograaf uit Zuid-Afrika, Roy Watts, zal mij vergezellen in het kleine vliegtuigje naar Likoma. Daar wachten onze weeskindjes ons op en het weerzien na 6 maanden maakt mij zo blij, aan beide zijden moet er al eens een traantje worden weggeveegd.

Het is vrijdagnamiddag wanneer we aankomen bij het huis van de vzw daar staat Joyce de huishoudster op ons te wachten het is een zeer prettig weerzien. Tijdens het weekend blazen we even uit van de lange vermoeiende vlucht want daarna komen er drukke momenten. Roy neemt foto’s van de kindjes, de gebouwen en de terreinen voor het project, ik heb een vergadering met de staff om te bespreken wat er moet gebeuren en er is nog veel werk.  

De rotsblokken die op het nieuw aangekochte terrein liggen moeten gekleind en verwijderd worden. Hiervoor is er veel mankracht nodig. Maar hoe doen ze dit toch? Wel er wordt eerst een sleuf rond de grote rotsblokken gegraven, uiteraard met de hand, zonder gebruik van een bulldozer. Daarna wordt er hout rondom gestapeld, paraffine overgegoten en dan in brand gestoken. Als een hoge temperatuur is bereikt, wordt de steen afgekoeld met zand of water. Door het grote temperatuurverschil barsten de rotsblokken in kleine stukjes. Deze worden dan verder in nog kleinere stukjes gehakt, zo wordt het terrein vlak gemaakt om de nieuwbouw uit te zetten. Dit is hard werken, allemaal handwerk zonder machines en de nodige werktuigen.   De werken voor de bouw van de shelter worden ook verder gezet. Hiervoor moeten nog stenen gebakken worden, dit zal gebeuren wanneer ik al weg ben ,zodat alles klaar is tegen dat José komt. Er wordt ook nog een nieuwe deur geplaatst in de stockroom van klas B er moet ook nog extra keukenmateriaal zijn. Guido en Nicole zullen dit meebrengen van Mzuzu. In de namiddag speel ik met de kinderen en doe ik wat naaiwerk. Ik bestel ook enkele nieuwe schooluniformen, want na 6 maanden zijn deze al duidelijk versleten.

Wanneer Roy terug vertrekt naar zijn thuisland Zuid-Afrika, kijk ik al uit naar de komst van Guido en Nicole. Zij komen aan om 5u00 ’s morgens. Het is dan nog donker. Bij kaarslicht praten we even bij over hun belevenissen en hun shopping trip, in de namiddag was het wassen en plassen in het meer. We vonden het reuzefijn en we hadden heel wat hulp van de kinderen.  

Op donderdag 29/05/08 geven Nicole en Guido een groot feest, elk kindje krijgt een pakje. Voor de meisjes een zelfgemaakt kleedje en voor de jongens een broekje met T-shirt . Onze plaatselijke dames hadden ook lekker eten klaargemaakt. Er was een geit geslacht, geschonken door Guido, bonen, rijst, kolen en en als drankje was er Sobo (limonade), koekjes en snoepjes,…..  Kortom weer een dag om niet te vergeten. De vrijdagavond begonnen we aan de voorbereiding van het afscheid. Nog een laatste keer naar onze school. Het vertrek doet pijn. Maar we dromen van een spoedige terugkeer.  

Met het kleine vliegtuig vertrekken we op zaterdagochtend naar Salima daar ontmoeten Esther en bezoeken de rustplaats van wijlen Stewart Grant. We genieten van een relaxerend weekend. Op de lokale markt kopen we nog wat houtsnijwerk voor onze familie en thuisblijvers. Op maandag vertrekken Nicole en Guido reeds huiswaarts. Ik blijf nog enkele dagen en doe werkzaamheden voor de Mackenzieschool ,alles verliep heel vlot. De overblijvende tijd spendeerde ik aan een bezoek aan de hoofdstad Lilongwe,het nieuwe stadsgedeelte is mooi en goed onderhouden in tegenstelling tot het oudere stadsgedeelte, ik ben toch blij dat ik het eens heb kunnen bezoeken. Vermoeid maar tevreden neem ik dan het vliegtuig terug huiswaarts, waar mijn gezin, kennisen en familieleden op me wachten.

Ik voel het nu al , het kriebelt weer, ik kijk er al naar uit om weer bij mijn Malawi-weeskindjes te zijn.

Tot de volgende keer. Dominique.